De komst van Trombone Shorty had ik met stip aangeduid in de agenda als een niet te missen concert. Ik had zijn vorige passages al gemist en wou dit deze keer zeker niet doen. Daar waren verschillende redenen voor: de aanstekelijke New Orleans muziek, de passage van Trombone in de onvolprezen “Treme” reeks, de lovende recensies van de vorige concerten en zijn klassement aan de top van de New Orleans muzikanten, gerespecteerd door de oude ratten en de jonge rockhelden als Ben Harper, Lenny Kravitz en Foo Fighters. Het feit dat hij sinds 2017 geen nieuwe plaat meer uitbracht was geen bezwaar. Het materiaal van “Parking Lot Symphony” zou des te beter in de vingers van de band zitten.

Gelukkig kon ik tijdig van het werk in de AB geraken om nog een stukje van het voorprogramma “The Record Company” mee te pikken. Een viertal dat stevige rock brengt met duidelijke inspiratie van CCR, North Mississippi All Stars, Jeff Healey en White Stripes om maar enkele namen te noemen die door mijn hoofd kwamen. In het funky “Life To Fix” was het ritme essentieel zodat ze zelf aan het Nederlandse “My Baby” deden denken. Afsluiter “I’m Gettin Better” kreeg het publiek helemaal mee. Energieke band die een set bracht die het zeker op festivals aardig moet doen. Ik hoop dat ze terug komen en hun plaat “All This Life” helemaal kunnen voorstellen.

Ondertussen was de Ballroom van de AB al goed volgelopen. De band kwam op en al meteen voelde je de “vibe” in het publiek. We kregen een full band te horen: drum, bas, twee gitaristen, tenor en baritone sax, twee zangeressen (voorzien van “oren en poten” zou mijn grootvader gezegd hebben) en natuurlijk Shorty zelf op trompet of trombone. Ze begonnen met een lange funky intro om zo een uitgesponnen “Where It All” te brengen. De klankbalans zat helemaal niet zo goed , en zou het hele concert door niet super zijn, maar we konden wel al genieten van een eerste knappe trombonesolo.

Dat de klank niet helemaal snor zat deerde de band niet: het spelplezier en de energie droop zo van het podium de zaal in. Hun “Wall of Sound” werd verdergezet en als een pletwals kwamen het instrumentale “Buckjump” en “Ain’t No Use” de zaal in geslingerd. Wederom werden de nummers lang uitgesponnen zodat er ruimte was voor solo’s en kon elk bandlid zich uitleven. De feestelijke sfeer zat er dan volledig in. Bij “On Your Way Down” kregen we een duel tussen gitaar en blazers. Tot dan toe waren het vooral up tempo nummers die gebed waren in funk, soul en rap die we hoorden. Bij “Craziest Things” ging het voor hun doen wat trager maar dit gaf ons de kans te genieten van knappe sax en trombone solo’s die de nekharen deden rechtstaan.

Daarna was het Mardi Gras sfeer met de Allen Toussaint cover “Here Come The Girls” waarbij de bariton sax een lang moment in de spotlights kreeg. Je zag de rest van de band genieten en plezier hebben. En helemaal in de Treme sfeer gingen we met het jazzy “Suburbia”. Het funky “Sunny Side” was een “feel good” song met een solo en een ongelooflijk lang aangehouden noot op de trompet. Dat hij niet de sterkste zanger is werd ruimschoots goedgemaakt door de virtuositeit. Helemaal loos gingen ze op “Lose My Mind” waarbij de dames hun duivels mochten ontbinden op zang en eindigen deden ze dan met “Something Beautiful” . Heel de zaal was ondertussen uitzinnig. Uiteraard kwam er een bis en dat werd een lang funky duo “Hurricane” en “Do To Me” met daarin een stuk “When The Saints” verwerkt.

Na de lange groetronde gingen ze van t podium en begon zoals gebruikelijk de muziek uit de boxen te komen. Dat was echter buiten het publiek gerekend dat bleef aandringen. Ze kwamen nog eens terug maar beperkten zich tot een tweede lange groet waarbij er spontaan een a capella “When The Saints” werd ingezet. Kortom het was duidelijk een “Home Run” die hun meteen in de top van de live bands klasseert. Ik kan zaniken over de te overheersende “wall of sound” en de klankbalans die de zang soms helemaal verdrong maar het spelplezier, de energie, het showgehalte en de virtuositeit zorgen voor een heel fijne avond. Ik ga dit gevoel de komende weken verlengen door alle afleveringen van de 4 seizoenen Treme herbekijken. Hopelijk zien we ze deze zomer ergens terug.

Lisael

Foto's © Yvo Zels